Geoff Dyer en de Champions League
De pensionado is fan van allebei
Geoff Dyer (1958) schrijft veel en goed. Hij schrijft over alles en zo goed als niets. Veel van zijn werk gaat rond en rond als een leeuw in een kooi. Verloren lopen op een vierkante meter. Geen focus. Hij heeft mij overtuigd dat het zo moet. Heerlijk veel tijd verloren is tijd gewonnen.
https://geoffdyer.com
In Uit pure woede (1997) vertelt hij over hoe hij een studie over D.H. Lawrence maakt. Hoe hij dat aanpakt. Het is een achteloos boek geworden over het hoe en waarom van lezen, schrijven en het hele proces dat daarmee gepaard gaat. Het is een boek over het leven. Het is geen roman en eigenlijk is het dat wel.
Het is een leuk boek. Pretentieus, en dat is terecht. De pensionado heeft er luidop om moeten lachen. Hij is fan van Dyer die vanuit het niets interesse voor David Herbert Lawrence (1885-1930) doet ontstaan en zijn lezer overtuigt van het genie van diens taal.
Uit pure woede is volbloed Dyer en dus gaat het over veel meer dan Lawrence. Ook over Italianen bijvoorbeeld. Hij schrijft over wat Italianen het liefste doen. Italianen gedragen zich dolgraag als Italianen. Allemaal. Tienermeisjes, jonge jongens, Monica Bellucci, Celeste dalla Porta en oude mannen van tachtig. Dag in, dag uit gedragen ze zich als Italianen.
Over een paar weken speelt Internazionale uit Milaan tegen PSG de finale van de Champions League. Als je kijkt, denk dan aan wat Dyer schreef over Italianen die voetballen: "... fouten maken, tijd winnen, duiken, de menigte de mooie onrechtvaardigheid van het spel laten zien." Het werd zonder twijfel ook al in de eerste helft van de vorige eeuw vastgesteld. Dyer noteerde het in 1997. Virtuoos.
De menigte de mooie onrechtvaardigheid van het spel laten zien. Wie dat begrijpt en voelt, houdt van voetbal. De schoonheid van onrechtvaardig voetbal is van Italiaanse makelij. Het is een Italiaanse uitvinding.
Het is (ook) voetbal. De pensionado zal juichen als Inter wint.
